Sudoku voor gevorderden

Good evening!

Getjirp van kikkers buiten, een gekko in de hoek van de badkamer, het ruiken van mijn parfum van Deet en Afrikaanse muziek ver weg: het is hier een typisch heerlijke tropische Kameroense avond. Een goede avond om nieuwe woorden aan mijn belevenissen te geven en het reisblog te updaten. Bij deze!

Terwijl ik hoor dat er in Nederland eindelijk een beetje nachtvorst ontstaat, blijft hier de natuurlijke verwarming onverminderd op 30 graden doorloeien. Heerlijk, dat overwinteren hier! Gisteren kregen we onverwachts wel twee buitjes, maar daar bleef het dan ook bij. Het klonk wel Hollands knus en gezellig, dat getik op ons golfplaten dak.

We zijn hier zo druk bezig met het vormgeven van onze werkzaamheden en het absorberen van alle indrukken, dat Nederland voor de rest ver, ver weg lijkt. Behalve op maandagavond: dan kijken we op BVN (internationale Nederlandse zender), vol overgave en emotie Boer Zoekt Vrouw. Het is onze Hollandse avond van de week, waar we met volle teugen van genieten, met gewassen haartjes, thee en een muf koekje. En zolang we nog niet de vogeltjesdans dansen op een Hollandse emigrantenclub, valt die ene avond in de week nog best goed te praten, vinden we zelf!

Onze werkzaamheden op het kindercentrum vullen verder met gemak het grootste deel van onze week. We hebben inmiddels een aardig beeld over wát we willen neerzetten in het centrum, maar hóe de kennis te gaan overdragen op het niveau en de wijze die bij de teachers op school past, daar gaat veel denkwerk in zitten. Hoe verbinden we de Nederlandse theorie met Kameroense praktijk? Het voelt als een grote soduku-puzzel voor gevorderden, waar ik soms lol uit haal, en waarvan ik soms het gevoel heb dat ik een te moeilijk boekje gekocht heb. Het beïnvloed mij soms meer dan ik zou willen, het gepuzzel kost veel energie. De afgelopen dagen heb ik wel het idee dat ik op de goede weg naar de oplossing ben, vooral door definitieve keuzes te maken in wat ik ga oppakken en eerlijk te kijken in wat ik daarbij van mezelf kan verwachten. Ik ben kortom, veel aan het leren en verwacht die code te kraken!

Ik leer hierbij ook veel van Nicolette, die met haar ruime werkervaring en wat praktischer vak soms al prachtig aan de teachers kan voordoen hoe kinderen bijvoorbeeld makkelijk kunnen eten. Dat schooleten blijkt voor sommige kinderen toch wel van essentieel belang. Gisteren viel er voor mijn ogen een kind letterlijk om van de honger. Heftig om te zien.

Zelf zijn we op een hele andere, veel decadentere manier, bezig met voedsel. In een poging toch eens eindelijk kennis te maken met Afrikaans eten, is het eten bij het enige restaurantje in ons buurtje een missie van steeds grotere proporties aan het worden. We hebben er al meerdere pogingen opzitten: de eerste keer was het restaurant gesloten, de tweede keer was de kok al weg, en de derde keer bleek er alleen nog brood en omelet te verkrijgen. Volgende week bestellen we een dag van tevoren wat we willen en moet onze missie gaan slagen!

De zaterdagen vullen we voornamelijk in door ons onder te dompelen in de levendige stad Bamenda. In 10 minuten rijden we met één van de vele gele taxi’s (met soms indrukwekkend versierde inboedel en hilarische teksten achterop) van onze woonplek ‘Upstation’ naar de 'echte' stad, beneden in de vallei. Gemiddeld kunnen er 6 passagiers mee in de taxi: 4 op de achterbank, 2 op de bijrijderstoel. Efficiënt. Carpoolen op hoog niveau!

Onze activiteiten in de stad bestaan daarbij nog steeds vooral uit het kopen van groenten en fruit op de food market, waarbij het krijgen van de juiste producten voor een redelijke prijs toch nét wat ingewikkelder blijkt zonder onze Kameroenese gastvrouw in ons kielzog (of wij in de hare) dan met. Maar het zelfstandig door de kraampjes en straatjes van Bamenda lopen geeft een heerlijk gevoel van vrijheid, zelfstandigheid en op reis zijn. Het geeft ons energie, levenslust een bruisend gevoel.

We beginnen onze vaste stekjes al te krijgen, waaronder een lunchroom met superlekker, maar ook wat westers georiënteerd eten. Afgelopen zaterdag voelden we ons daar lichtelijk ongemakkelijk: we zaten volledig tussen ‘witte’ mensen, bij elkaar geschoold in dat tentje, lekker ‘veilig’, omringd door het verder volledig Afrikaanse leven. Tijd om onze stekjes uit te breiden naar avontuurlijkere versies, hier zijn we niet voor gekomen natuurlijk!

Op avontuur gaan is een voornemen die we de komende tijd meer willen gaan inwilligen. We kregen het afgelopen donderdag al op een presenteerblaadje voorgeschoteld toen we volledig onverwachts door de ‘sister’ (hoofd van het kindercentrum) een dagje mee de regio ingenomen werden. Als een volleerd rallyrijdster scheurde ze in haar landrover door de rode stoffige wegen. Wij als enthousiaste bijrijdsters zogen alles wat we voorbij zagen komen in ons op, een puf-puf-bol (een soort oliebol) in de hand.

Ze nam ons eerst mee naar een centrum voor mensen met een lichamelijke beperking. Gaaf om te zien. Dit deel van het uitstapje snapten we nog wel, maar daarna konden de camera’s echt uit onze tas: we bleken naar een UNESCO-dorp te rijden, waar de plaatselijke koning (de Fon) woont met zijn 20 vrouwen. Achteloos vertelde de sister dat we op bezoek gingen bij één van deze queens! We stapten uit in een supergaaf dorpje, waar nog veel van het leven van het Afrika van zo’n 50 jaar geleden te zien was, maar waar nu ook nog wordt geleefd als in een roman, met prinsen, koninginnen, een heilig bos en tot de verbeelding sprekende rituelen. De ‘execution stones’, nu niet meer gebruikt, sprongen hierbij nog het meest in het oog: twee grote stenen, 1 voor een man en 1 voor een vrouw, waar mensen op gedood werden als straf voor slechte daden. Een 600 jaar oud gebouw, speciaal voor het aanroepen van voorouders, was prachtig om te zien. Dit wordt overigens nog steeds gebruikt. Bijzonder om even te mogen kijken in dit sprookje, met één van de hoofdrolspelers (de Queen) als onze gids.

Het gevoel in een sprookje, over liever gezegd in een boek, te zitten, overvalt me overigens wel vaker. Ik lees op dit moment ‘de stikvallei’, een boek over dit gedeelte van Kameroen. De man waarbij ik op het compound woon, komt veel in dit boek voor, en ook een aantal andere mensen uit het boek heb ik al ontmoet. Het geeft het boek én het leven hier een hele mooie extra kleur!

Onze weekenden blijven verder goed gevuld met bijzondere ontmoetingen, die altijd een onverwachte wending hebben. Afgelopen zondag kwam één van de teachers bij ons op bezoek. Dit mondde uit in een hele middag kijken van muziekvideo’s die ze mee had gebracht, en die ons na een tijd  kijken lichtelijk op de lachspieren werkten. Eén video was een vertederende clip gemaakt speciaal voor het kindercentrum, met een melodie die ik al dagen niet meer uit mijn hoofd krijg. We zingen het hier vaak tegen elkaar.

De andere video bestond uit een bevriende gospelzangeres van de teacher, die de hele dvd lang met rolstoel en gebroken been op niet altijd zuivere wijze haar gevoelens kenbaar maakte. We hebben er goede danspasjes aan overgehouden, maar vooral toch ook een extra warm gevoel voor het land en de mensen hier.

We blijven hier graag nog even hangen om meer van het leven en het werk hier te proeven!

Liefs!

Esther