Unexpectedly expected

Alweer meer dan twee weken voorbij, de tijd vliegt als een blauwe vogel. Hebben Nicolette en ik inmiddels als inside joke de term ‘more busy than expected’ met stip op nummer 1 in ons taalgebruik opgenomen, voor onze Kameroense adventures moeten we maar eens de term ‘more unexpected than expected’ gaan invoeren. Onverwachtse wendingen zorgen voor aardig wat vaart in onze dagen. Een update!

Youth day: more marching, native food and vals-singing sounds than expected: Youth day is een grote nationale feestdag om de jeugd (en daarmee de toekomst?) te vieren. Dat betekent concreet dat een delegatie kinderen van alle scholen in marcheerstand door de hoofdstraat trekt, met hun schoongewassen uniformpjes, gekapte haartjes en aller-serieuste gezicht. Belta, de Kameroenese vrouw die op ons compound woont, nam ons op deze dag mee de stad in om naar dit fenomeen te gaan kijken. Ook haar dochter Maria, het meisje dat we dagelijks over de vloer krijgen, marcheerde mee. Als een soort trotse extra surrogaatmoeders stonden we met Belta langs de straatkant te glimmen, fotocamera’s in de aanslag. Het werd een fantastische ochtend, waarin we steeds meer het 4-daagse inhaalgevoel van Nijmegen kregen. Onze camera’s draaiden overuren, wijzelf onverwachts ook: de stoet hield maar niet op. Na uren van kijken begrepen we dat we pas net over de helft waren. De zon rees hoger, onze fotografeerlust daalde, de vermoeidheid in de benen nam toe. Uiteindelijk verlieten we de marcherende kinderhelden en begon het feest onverwachts pas echt goed: van de 4-daagse in Nijmegen belandden we regelrecht in het Koninginnedaggevoel van Utrecht. Het werd feest in de stad. Samen met de inmiddels aangesloten dochter Maria arriveerden we gevieren in een kroeg vol 33- export-bier en Top pompelmousse-sap, mannen met dronkemanspraat (‘We zijn allemaal ééééén’), een plotseling opduikende pan met kippepoten en gezamenlijk gezang onder leiding van een voorbijkomende percussionist. Toen Belta, eenmaal thuis, ook nog eens traditioneel ging koken op vuur in haar golfplaten kookhutje in de tuin, was de dag compleet. Onbekende smaaksensaties, eten met onze handen en gezelligheid met langskomende bekenden van de familie maakten de dag onvergetelijk. Evenals mijn op deze dag in allerijl aangeschafte cd vol met valse klanken trouwens, die ons al een keer uitermate goed heeft begeleid tijdens het schoonmaken.

Youth day op het centrum: more spotlights than expected: Omdat voor veel van ‘onze’  kinderen op het centrum de echte Youth Day in de stad teveel is, hield het centrum zijn eigen versie een paar dagen later: een besloten en veilig feestje, op het eigen terrein. Het werd een dag om trots op te zijn. Dat de dresscode (kom op je netst in uniform) bij sommige kinderen niet helemaal goed was doorgekomen en sommige pedagogische missers ook vandaag voorbij kwamen deerde even niets: dit was de Youth day van het centrum, de dag van de kinderen, de dag van de teachers. En ook de dag van de ouders. Familie was aanwezig om de trotse kinderen en teachers te zien marcheren op het veld: rolstoelen voorop, lopende kinderen in een lange sliert er achter aan wij wat onwennig meeschuifelend als hekkensluiters van de stoet. Er werd gedanst, gezongen, touwgetrokken en gevoetbald. Net toen Nicolette en ik de dag al bijna vaarwel hadden gezegd, werden we ineens naar voren gehaald: een microfoon werd in onze handen gedrukt en werd er luid voor ons geapplaudiseerd. Alleen glimlachen was niet genoeg: er moest gespeeched worden! Nog nooit waren we zo kernachtig en bondig als in die 10 seconden. Een onverwachtse, maar mooie afronding van deze bijzondere dag op het centrum.

De paden op, de lanen in met de EU man: more weak than expected: Op dezelfde dag als de Youth Day van het centrum, dachten Nicolette en ik ’s middags tevens nog gemakkelijk 5 uur lang de regio te kunnen bezichtigen. Ja zeggen op een nieuwe roadtrip met de EU-man (en een Nederlandse vrouw die hier ook een half jaar is, Carolijn) betekende ja zeggen tegen een pittige auttocht, de hobbelige paden op, de stoffige lanen in. De adrenaline van Youth day, de bijbehorende urenlange zon op onze hoofden en het onvoldoende drinken van water maakte dat wij onszelf voor deze tocht danig overschatten. Het staande (of zittende) houden in de auto werd een zware taak voor ons allebei. Ook hier vergaten we echter niet een team te zijn en onze vaste rolverdeling aan te houden: ik als uitzetter van de grote lijn, Nicolette als glansrijke uitvoerder. Met mijn laatste energie vroeg ik een frisse lucht break aan, Nicolette voerde het praktische deel uit door eenmaal buiten een snoekduik in het gras te maken en over te geven. Het was even genoeg. We zijn een dorp verder afgezet om een uurtje bij te komen, terwijl de rest nog wat kilometers verder trok. Onverwachts werd dat specifieke uur het bijzonderste van de hele trip. We zaten binnen bij een klein barretje/shop met een gastvrije eigenaresse en konden zo het rustige leven van dit kleine oord goed meekrijgen. De eenvoud en daarmee het ogenschijnlijke simpele geluk, maar aan de andere kant ook wellicht de uitzichtloosheid en de wetenschap dat dit het leven is, maakten indruk. De watervallen van Menchum waar we daarna heen reden waren ook prachtig, evenals het bier drinken met de ‘waterminister’ bij een ander, groter dorp, maar niets voelde zo authentiek als dat uur in dat kleine dorpje, in die kleine shop.

Onder een date uitkomen: more easy than expected: De hobby van veel mannen blijkt hier het verzamelen van telefoonnummers te zijn, is mijn conclusie. En wij hebben waarschijnlijk een erg speciale nummercombinatie, want hij is gewild. Het is niet altijd gemakkelijk vriendelijk te blijven en toch niet in te gaan op de vele voorstellen ‘good friends’ te worden. We leren hierin door voortaan te zeggen dat we de nummers van hen wel willen en dat wij wel bellen. Bij een ober uit één koffiehuis kwamen we er niet onderuit en ontstond er een afspraak voor een date waar we niet het minste zin in hadden. Met onze allergrootste pogingen zin te maken stonden we op de afgesproken plek en was het lot ons onverwachts gunstig gezind. Onze date kwam veel te laat, waardoor wij met goed fatsoen zijn weggegaan zonder hem gezien te hebben. Ons opluchtingsdrankje op een naburig terras eindigde uiteraard weer in een gesprek met een telefoonnummerverzamelaar, maar dat hebben we als ware professionals keurig omzeild.

Op bezoek bij een Nederlandse vrouw en haar Kameroense man: more Nelson Mandela than expected: Na een dag uitgerust te hebben van ons EU-regio-uitje, zetten we ons tandwiel op zondag weer in beweging: op naar een nieuwe ervaring! Die kwam in de vorm van een fijn zondags bezoekje aan opa en oma, althans zo voelde het. We zijn in contact gebracht met een Nederlandse vrouw die hier 40 jaar geleden is komen wonen en getrouwd is met een lieve, vriendelijke, rustige Nelson Mandela-achtige Kameroenees. Samen met hem en haar gezin heeft ze in veel landen gewoond maar is het echtpaar nu weer terug in Kameroen. Het werd een interessante middag vol discussie, filosofische wendingen en leermomenten over het land. De man bleek een gepensioneerde wetenschapper die hier een Universiteit op heeft gezet. De vrouw een gepassioneerde Tukkerse die haar mening niet onder stoelen of banken stak. Ik zag onszelf zitten in de mooie tuin, genietend van een heerlijke maaltijd (met vlees! Heerlijk, dat kopen we niet vaak hier), gedachten uitwisselend met deze Nelson Mandela, lachend om de Tukkerse dame en vond onszelf enorme bofkonten.

Reunification day: not expected at all: Op dinsdagavond kreeg het land ineens te horen dat er donderdag wederom een nationale feestdag op het programma stond: Reunification day. Een dag om te vieren dat 50 jaar geleden Anglofoon en Francofoon Kameroen bij elkaar gebracht zijn. We wisten niet goed of de gemiddelde Kameroenees het ook een feestje waard vond: kritische geluiden naar de regering komen hier veel voor. Toch leken velen deze dag prima te vinden, al kijkend naar de president op de TV, rustend of werkend in de moestuin. De feestdag leverde ons in elk geval een interessant gesprek op met onze tomatenkoopman: onverwachts voedde hij ons niet met tomaten maar met de politieke situatie in Kameroen en zijn eigen overtuigingen. Hartstikke leuk en interessant. Wij togen op de dag zelf weer naar te stad, stilstaand tegenover de Grand Stand, een groot afdak met daaronder de Government-VIPS. Via via konden ook wij daar plaats nemen, maar dat sloegen we af: de straat leek ons gemakkelijker en passender, geen onverdiende belangrijke positie voor ons. Bij de Grand Stand gebeurde er echter iets moois: er werd omgeroepen dat ook het gewone volk welkom was om onder dit afdak te komen zitten, als signaal dat het een feest van allemaal was. Stromen mensen liepen naar het afdak toe en nestelden zich er onder. Een mooi gezicht, dit was pas reunificatie. De uren erna vallen te omschrijven als een regelrechte herhaling van Youth day: het marcheertrucje werd in de stad gewoon weer herhaald. Ditmaal echter met marcherende politie en soldaten en toch ook weer een aantal scholen, waaronder die van Maria, het meisje van onze compound. Ook spotten we twee witte hoofdjes tussen de marcherende kindjes: de kinderen van één van de Amerikaanse kennissen van ons. We zogen opnieuw de traditionele gewaden, zon en mensen in ons op en sloten af met een goede lunch bij de Amerikanen thuis. We zijn benieuwd wanneer de volgende vrije dag zich voordoet en houden ons vanaf nu in hoogste staat van feestparaatheid!

Radio-Interview op het centrum: more Jesus than expected: Net bijgekomen van de Reunification-day, stond ons de volgende dag op het centrum een nieuwe niet voorziene activiteit te wachten: een heus radio-debuut. De tijdelijke hoofdmeesteres, een kleurrijke dame van middelbare leeftijd, bleek in haar vrije tijd DJ te zijn bij de plaatselijke Katholieke radio. Haar doelgroep: jonge vrouwen. Ze zag in ons een leuk onderwerp (en wie zijn wij om dat tegen te spreken) en voor we het wisten zaten we bij haar op kantoor in een opneemapparaatje te praten. De Nederlandse dame die we via de EU man kenden (Carolijn) was toevallig ook in het centrum en behoorde ook tot de interview-gegadigden. Gedrieën kregen we de meest uiteenlopende vragen, die ons ieder op ons eigen moment wat in verlegenheid brachten. Werd Carolijn ondervraagd op haar vrijgezelle bestaan zonder kinderen op haar leeftijd, ik zag op mijn beurt een vergelijking met Jesus himself niet aankomen. Mijn leeftijd (33 jaar, overlijdensleeftijd van Jezus) en het werk met deze kinderen bracht de hoofdmeesteres op het idee in dat wij nogal wat overeenkomsten hadden. Hoe ik daar zelf over dacht? Met een grinnikende Nicolette naast me en een wat in het nauw gedreven gevoel door deze nogal grootscheepse vergelijking heb ik in de snelheid geantwoord dat ik ook mijn leven zou geven voor deze kinderen. Een gouden pesthandvat voor Nicolette natuurlijk: deze strofe wordt door Nicolette nog vaak naar mijn hoofd geslingerd.

Uit eten bij een nieuw restaurantje: more knuffelrock ’93 than expected: Na een toch wel uitputtende week, met wat nieuwe sudoku’s om over na te denken op het werk en een hardnekkige verkoudheid als extra energieverslinder, hebben we onszelf een nieuwe indruk kado gedaan: we zijn gaan eten in een ‘echt’ restaurant, ´Handicraft´, liggend op de weg naar de stad beneden in de vallei. Er zit ook een houtbewerk- en sieradenwinkeltje bij dit restaurant: mijn eerste echte souvenirs heb ik hierbij dan ook ingeslagen. Het restaurant was onverwacht in alles: ze hadden alles in huis wat we op de menukaart aanwezen, het uitzicht was onverwacht prachtig, het uiterlijk van de tafeltjes was onverwacht wat Duits, het eten onverwacht geweldig (hoewel dat bij bijna al het eten is hier trouwens). Meest onverwacht: de hard loeiende boxen met Westerse zwijmelnummers uit begin jaren negentig. Als bijna enige klanten, met Gloria Estefan als te hard zingende buurvrouw, lekker eten en een mooi uitzicht op de koop toe, hadden we het onverwachts heel goed.

Werk: more easy, complicated, manageable and sometimes difficult than expected: Het krijgt niet altijd veel aandacht in mijn blog, maar het is uiteindelijk toch het belangrijkste en grootste waar wij ons hier mee bezig houden: het werk op het kindercentrum. En ook daar zitten vaak onverwachtse elementen in. Dagen waarvan ik bij het ontbijt denk dat ze ‘easy’ gaan worden blijken lastig, en andersom blijken lastige zaken ook ineens wel weer mee te vallen. Naast het gezamenlijk droppen van onze grote lijn van ervaringsordening op de teachers (iets wat we op de vrijdagen met verve doceren in interactieve lessen, door onder andere met materialen uit te leggen wat bij welk kind past), probeer ik net als Nicolette ook meer praktijkbegeleiding te geven, bijvoorbeeld door te proberen in klassen praktisch aan de slag te gaan met de ‘difficult childs’. Deze rol ben ik niet zo eigen vanuit het vak gedragskundige. Een uitdaging dus, maar wel een leuke. Nicolette is al wat langer praktisch aan de slag in het centrum door met de kinderen communicatiespelletjes te doen, een grote hit in de klassen. Soms gaat het haar net wat makkelijker af om een ingang te vinden bij de kinderen en teachers dan mijzelf. Dat gegeven brengt onverwachts weer een ander leermoment voor mij mee: blij blijven met mijzelf en met mijn bijdrage van onze werkzaamheden binnen het centrum. En eigenlijk is dat precies hetzelfde als dat wat wij dat aan de teachers willen overbrengen: blijf kijken naar wat iemand wel kan, naar de mogelijkheden en eigen, unieke bijdrage van een kind. Positiviteit staat hoog in het overbrengvaandel. En dat gaat over het algemeen hartstikke goed op alle vlakken.

De ontwikkelingen en werkzaamheden op het centrum van deze week zal ik in mijn volgende blog schrijven, dat is wat meer woorden waard. Ook het laten aanmeten van heuse Afrikaanse outfits trouwens, wat we maandag gedaan hebben. Jullie horen weer snel(ler) van me. Ashia!